แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

เรามาถึงชิงวาไห่ตอนสี่โมงเย็น ใช้เวลาเดินถึงสามชั่วโมง เล่นเอาลิ้นห้อยไปเหมือนกัน ความเหนื่อยยังไม่ใช่ความทรมานหลัก ที่ผมรู้สึกว่าหนักหนาจริง ๆ คืออาการปวดบ่า เพราะดันบ้าหอบอุปกรณ์ถ่ายรูปมาเพียบ เลนส์สี่ตัว แฟลช ขาต้งขาตั้งหอบมาหมด แม้จะหยิบเลนส์ส่วนหนึ่งมาใส่กระบอกคาดเอวแล้ว แต่เป้ก็ยังหนักมาก กดบ่าจนระบม ความทรมานอีกอย่างคือความหนาว ตอนนี้อากาศหนาวจนมือไม้แข็งไปหมด จะหยิบกล้องก็แสนยากลำบาก พอมาถึงทุกคนก็ต้องรีบหยิบเสื้อหนาวที่ถอดใส่เป้ระหว่างทางมาใส่ให้เต็มยศ

ชิงวาไห่ หรือทะเลสาบกบ เป็นบึงขนาดใหญ่ทรงยาว ขนาดประมาณ ๗๘๐ x ๒๔๐ เมตร ลึกเท่าไหร่ไม่รู้ เซงบอกว่าที่เรียกว่าทะเลสาบกบเพราะเขามีหินใหญ่สองก้อนที่ดูคล้ายกบ แล้วก็ในทะเลสาบก็มีกบด้วย

ชิงวาไห่ตลิ่งไม่ค่อยชัน ดู ๆ แล้วมีเส้นทางเดินรอบทะเลสาบ แต่ผมหมดอารมณ์จะเดินแล้ว ทำได้แค่เดินไปมาตรงเนินสองเนินที่มาถึงตรงนั้นเอง คนอื่นก็ยืนหมดสภาพอยู่แถวนั้นด้วยอาการอ่อนระโหยพอ ๆ กัน เอกนั้นไม่ต้องพูดถึง มาถึงก็นั่งคอพับเป็นคนป่วยเลย มีเพียงเซงเท่านั้นที่เดินตัวปลิวไปดูจุดริมทะเลสาบจุดอื่นได้

เราอยู่ที่ชิงวาไห่ราวครึ่งชั่วโมงก็เริ่มเดินกลับ ขืนอยู่นานกว่านั้นคงหนาวตาย 



































































เรากลับมาถึงโรงแรมเอาราวใกล้ทุ่ม อาหารเย็นก็ไม่ต้องกินที่ไหนไกล กินกันที่ห้องพักนั่นเอง อาหารแห้งเราหอบมาเยอะ มาม่าปลากรอบปลาร้าเพียบ ตามแผนเราต้องกินอาหารแห้งในย่าติงถึงห้ามื้อเลยทีเดียว แต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาเราตอนที่เดินเข้าโรงแรมก็คือ ที่ย่าติงชุนมีร้านอาหารหลายร้านเปิดอยู่ นักท่องเที่ยวใช้บริการกันแน่นแทบทุกร้าน นี่เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นเลยเมื่อสองปีก่อน ถ้ารู้ล่วงหน้าว่ามีร้านอาหารก็คงไม่ต้องให้หอบอาหารมามากขนาดนี้ ตอนนี้ที่ห้องมีนักท่องเที่ยวจีนกลุ่มอื่นมาพักร่วมด้วยจนที่นอนเกือบเต็มทุกที่แล้ว 



หลังอาหารเรามาหารือกันถึงการเที่ยวในวันพรุ่งนี้ว่าจะเอายังไง ดูสภาพพรรคพวกตอนนี้แล้วสะบักสะบอมมาก ถ้าให้ตื่นตีสามเดินยี่สิบกว่ากิโลตามแผนเดิมคงต้องมีใครตายกันบ้าง

แผนใหม่คือ ยกเลิกสูตรตีสาม คืนนี้นอนให้เต็มที่ ตื่นเช้าตามสบายอย่าให้ถึงสาย กินมื้อเช้าที่ห้องให้อิ่มแล้วออกเดินไปหลงถงป้า ถึงเวลานั้นรถกอล์ฟที่สถานีหลงถงป้าเปิดให้บริการแล้ว นั่งรถกอล์ฟไปลั่วหรง แล้วค่อยเดินไปหนิวไหน่ไห่กับอู่เซ่อไห่ ใครไม่อยากเดินไปถึงสองไห่นั่นก็เดินเล่นแถวลั่วหรงแทน แผนใหม่นี้ทำให้เราไปถึงลั่วหรงช้ากว่าเดิม แต่ก็ช่วยประหยัดแรงเพราะลดระยะที่ต้องเดินลงไปถึงประมาณสิบกิโล และเพิ่มเวลาพักผ่อนในคืนนี้ให้เราได้หลายชั่วโมง ทุกคนเห็นชอบกับแผนนี้ ไม่มีใครค้านสักคน

คืนนี้ฟ้าใสมาก เห็นดาวเต็มท้องฟ้า หลังอาหารเย็น มิ้น ผม ติ๋ว และต่อ ออกมาชมดาวกันตรงที่ลานหน้าโรงแรมข้าง ๆ ผมพาทบทวนวิธีหาทิศและกลุ่มดาวบางกลุ่มนิดหน่อย กาน้ำชากำลังจะลับเขาไป ส่วนอีกซีกดาวลูกไก่ก็กำลังจะขึ้น เห็นดาวเทียมและดาวตกอย่างละสองสามดวง ต่อหอบอุปกรณ์ถ่ายภาพมาถ่ายทางช้างเผือกด้วย นอกจากกลุ่มเราก็มีนักท่องเที่ยวจีนอีกสองกลุ่มออกมาถ่ายรูปทางช้างเผือกเหมือนกัน ข้างนอกคืนนี้อากาศหนาวมาก ดูดาวกันไม่นานก็กลับไปนอน