ล่องทะเลทรายโกบี คารวะจิ๋นซีที่ซีอาน เบิกบานใจเอ๋อจีน่า ลั้นลาฮั่วซาน

13 ตุลาคม 2556

ถึงเวลาต้องบอกลาเอ๋อจีน่าแล้วครับ วันนี้เราต้องนั่งรถยาวอีกครั้ง ลัดผ่านทะเลทรายโกบีเพื่อกลับมาที่อาลาซ่านจั่วฉี ใช้เวลาทั้งวันเช่นเดียวกับขามา แน่นอนว่ากิจกรรมที่ทำได้บนรถ ก็เหมือนกับขามาด้วย นั่นคือ ฟังเพลง อ่านหนังสือ หลับ แล้วตื่นมาอ่านหนังสือต่อ แล้วก็หลับอีก

สิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนขามานั่นคือ อากาศ วันนี้ฟ้าปิดทั้งวัน บนพื้นทรายมีร่องรอยของฝนที่เพิ่งตกมาไม่นาน นึกดูแล้วนับว่าเราโชคดีมาก หากเรากะเวลาเดินทางช้าไปสองวัน คงต้องเซ็งกับเอ๋อจีน่าใต้ฟ้าหม่น ๆ ตลอดสองวันเป็นแน่

























เรากลับมาถึงอาลาซ่านจั่วฉีตอนเย็น เราพักที่โรงแรมเดิมที่ข้างสถานีขนส่ง คืนนี้เราจะพักหนึ่งคืนก่อนเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น แต่เย็นนี้เรายังมีแรงเหลือเกินกว่าจะปล่อยผ่านไป จึงออกมานั่งรถเมลออกไปชมเมืองหน่อยดีกว่า เผื่อมีอะไรอร่อย ๆ ติดไม้ติดมือไปกินมื้อดึกคืนนี้

เมืองนี้ดี รถเมลฟรีทุกสาย เรานั่งรถออกมาไม่นานก็เข้าสู่กลางเมืองแล้ว เมืองนี้เป็นเมืองเล็ก แต่ก็เพียบพร้อมด้วยแสงสีครบครัน

















นอกจากมันอบโอ่งกับเต้าหู้เหม็นแล้ว เรายังได้ผลไม้มาอีกนิดหน่อย ผมได้เกาลัดกับเอแคลร์มากล่องนึง เท้งได้เค้กถ้วยหน้าตาดีมาถ้วยนึง พอถึงประมาณทุ่มกว่าจึงกลับ แต่เวลานั้นรถเมลหมดเสียแล้ว จึงต้องนั่งรถแท็กซี่กลับ แท็กซี่ที่นี่ก็ไม่เหมือนที่อื่น เพราะไม่ใช่การเหมาจ่าย หากในรถที่มี่นั่งว่าง โชเฟอร์ก็จะรับผู้โดยสารเพิ่มจนเต็มคันได้ด้วย ค่าโดยสารสองหยวนคงที่









เย็นนี้เราข้ามมากินอาหารเย็นที่ร้านเดิม อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรมแค่ข้ามถนนก็ถึงแล้ว รสชาติไม่แย่ และที่เยี่ยมก็คือ สัญญาณไวไฟจากโรงแรมมาถึง

มื้อนี้มีอะไรพิเศษนิดหน่อย ป้าอ้อยพูดขึ้นบนวงข้าวว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผม แล้วคอรัสแปลก ๆ ทำนองคล้ายกับจะเป็นเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็ดังขึ้น เล่นเอาเจ้าของวันเกิดปลื้มไปเหมือนกัน ขอบใจมากนะป้าอ้อย

หลังจากนั้นป้าอ้อยก็เปิดโทรศัพท์ เปิดเน็ต เข้าเว็บ naiwimut.org ของผม แล้วอ่านประวัติอันสุดเพี้ยนให้ฟังทั่ว ๆ กัน โคตรอายเลย แสบมากนะป้าอ้อย

ยามดึก รุ่นใหญ่เข้านอนกันแล้ว แต่รุ่นรองไปสุมหัวเมาต์กันต่อที่ห้องเท้ง ที่ห้องนี้ ไก่ ป้าอ้อย และติ๋ว นั่งถกปัญหาคณิตศาสตร์กันหน้าดำคร่ำเครียด เท้งคุยเรื่องกล้องกับผมไปพลาง ทำหน้าที่หมอนวดประจำตัวให้จิไปพลาง เซ็งดื่มด่ำกับน้ำยอดข้าว เท้งยกเค้กถ้วยที่เพิ่งซื้อมาเมื่อเย็นให้ผมเป็นเค้กวันเกิด ผมดู ๆ แล้ว เห็นวิปครีมหนาเตอะก็ทำอะไรไม่ถูก ปกติผมกินของหวานเก่งกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ถ้าเจอวิปครีมนี่ไม่สู้ ครั้นจะปฏิเสทธก็เกรงจะเสียน้ำใจ ทำได้แค่เอาช้อนแตะ ๆ พอเป็นกิริยาบุญเท่านั้น

ที่ห้องนี้ จิร้องเพลงให้ผมฟังเป็นพิเศษเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด น้องคนนี้ช่างน่าประทับใจ เพลงอะไรหว่า จบโดยไม่รู้ตัวว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่

วงสนทนาคืนนี้ดำเนินไปจนดึกดื่น ไปยุติเอาตอนที่ร้านเบียร์ปิด เซงจึงยอมกลับเข้าห้องนอน